44/ فیک

اینجا آرامگاه من است.

من در میان نُت‌های زندگی،
می‌نوازم سمفونی خاطرات ماه را.

در تلاش برای "بودن" آنچه هستم
و "شدن" آنچه قادرم بشوم.

کاشکی میشد دوباره آروم و رونده و کوتاه بشم. با اصالت و با روحی عمیق.

شروع: یـک شـب 20 اسفند 94

---

44/ فیک...

نوشته شده در  چهارشنبه سوم اسفند ۱۴۰۱ساعت 18:19 به قلم میرا 

44/ فیک...

۱۴ ساعت خوابیدم، کتاب‌هایی که چندین ماه تو لیستم بود رو بدون توجه به قیمتشون خریدم (aka خریددرمانی)، موهام رو کوتاه کردم، با دوستام رفتم بیرون، چیزهایی که دوست داشتم رو خوردم، برنامه‌هایی که دوست داشتم رو نگاه کردم، پیانو تمرین کردم، کارهایی کردم که الان حتی به ذهنم نمیاد. ولی در آخر، هنوز هم خوشحال نیستم. هنوز هم تنها سوال ذهنم اینه: چه‌طوری دووم بیارم؟بهم بگید آدم‌ها چه‌طوری دووم میارن. چه‌طوری برای یه اتفاق بزرگ خودشون رو آماده می‌کنن و امیدشون رو از دست نمیدن. چه‌طوری آیدل‌ها چندین سال کارآموزی می‌کنن و حتی اینکه چه‌طوری بعضی از آدم‌ها سال‌ها صرف آماده‌سازی نقشه‌ی انتقامشون می‌کنن. نوشته شده در  پنجشنبه چهارم اسفند ۱۴۰۱ساعت 12:5 به قلم میرا  |  44/ فیک...

به نام خدایه پست طولانی نوشتم درباره‌ی وضعیتی که توش گیر کردم بعد همشو پاک کردم و تصمیم گرفتم دیگه عمیق فکر نکنم.به پیشنهاد رییس جدیدم صفحه‌ی اینستاگراممو پابلیک کردم (پنیک اتک) و قراره توش درباره‌ی کلاس‌هام پست بذارم. البته منو که می‌شناسید؛ "قرار هست" همچین اتفاقی بیوفته. اینکه چقدر موفق بشم و فن‌گرلی نکنم قابل بحثه.@maedehkeyvani+ پیج چالش ۱۰۰ روز تمرین رو به نشانه‌ی اعتراض به شرایط بورسیه پاک کردم ولی ویدیوهاش رو تقریبا گذاشتم تو پیج خودم. نوشته شده در  یکشنبه هفتم اسفند ۱۴۰۱ساعت 21:48 به قلم میرا  |  44/ فیک...